KAYBETTİĞİM MİSKETLER GİBİ HAYAT!

Yüksek doz aldım bu gece yokluğundan, karardı gözlerim her yer karanlık yinede sen yoksun. Unutmaya başladım nefes almayı çünkü nefes alıp verdikçe sen daha bi yoksun sanki. Bakıyorumda göz kapaklarım ağırlaşıyo, gözlerimi kapatıp açmak istemiyorm çünkü kapatınca gözlerimi karanlıkta yokluğunu daha bi zor seçebiliyorum. Sanki açtığımda gözlerimi her seferinde seni görmeyi bekliyorum. Bir keresinde en büyük acıyı misketlerimi kaybettiğimde yaşamıştım birbirinden güzel rengarenk... Peki şimdi o güzel gözlerin bana uzakken nasıl bi acı yaşamalıyım ? Bende renklere küstüm siyah beyaz yaşıyorum artık hayatımı yada bana bıraktığın hayatı. Ama sorun şu bazen diyorum ki kendi kendime; satırlarda sen diye bahsettigin biri var sende olmayan ne diye bukadar yıpratıyosun kendini. Sonra arıyorum cevabını sanki bi anlamı olsa bile bulabilcekmişim gibi. Kaybettiğim misketler gibi yuvarlanıp gidiyo işte senler arasamda artık çok geç değilmi ?


Via   YÜCEL BARAN